13 juli 1975. De koninginnerit van de 62e Ronde van Frankrijk brengt de renners over niet minder dan vijf cols van Nice naar Pra Loup: van het strand van de Côte d'Azur naar een mondain skioord in de Alpen, meer dan 200 kilometer landinwaarts. Als Eddy Merckx op de voorlaatste beklimming van de dag, de Col d'Allos, ten aanval trekt, is iedereen ervan overtuigd: Merckx is op weg naar een zesde Touroverwinning. Het record van de Fransman Jacques Anquetil - vijf overwinningen - komt dit jaar in Belgische handen. Met ware doodsverachting stort Merckx zich in de gevaarlijke afdaling naar beneden en begint met meer dan anderhalve minuut voorsprong aan de slotklim naar Pra Loup. Maar dan gebeurt iets dat niémand voor mogelijk heeft gehouden: plots stokt het ritme van de Kannibaal, hij komt nog amper vooruit. Tot hun verbijstering zien de achtervolgers Merckx weer voor zich uitrijden, één voor één halen ze hem in, en laten hem achter.

Vraag een Parijzenaar naar de meest bekende Belgische sporter en de kans is groot dat hij antwoordt: driver Jos Verbeeck. De Winnetou uit Wolfsdonk, een gehucht van Aarschot, heeft vier keer de Prix d'Amérique gewonnen op de legendarische baan van Vincennes. Hoger kun je in de drafsport niet reiken. Het is voorgoed gedaan met de duffe sfeer op de Belgische renbanen als de onstuimige Verbeeck daar begin jaren tachtig voor het eerst verschijnt. "Hij was direct een winnaar", zegt zijn collega-driver en inspirator Marcel Martens. Verbeeck, wiens talent onmiskenbaar is, bluft zich een weg naar de top. Als de Belgische drafsport eind jaren tachtig door een fraudeschandaal implodeert, neemt Verbeeck de wijk naar Frankrijk, dé drafnatie in Europa. Verbeeck is 32, spreekt geen woord Frans en heeft zijn bezittingen in twee koffers gepropt. "Ik ging gewoon op avontuur", blikt Verbeeck terug.

4 Juni 1994, het Heizelstadion in Brussel. Twee weken voor de Rode Duivels afreizen naar de Wereldbeker is Josip Weber de held van de natie. De Belgen hebben net Zambia verslagen met 9-0 en Weber, die pas 2 maanden Belg is, scoort 5 keer in zijn eerste officiële interland. Iedereen is ervan overtuigd: met deze Kroatische doelpuntenmachine kan België het ver schoppen op de World Cup in de Verenigde Staten. Maar wat als een sprookje begint, eindigt in een nachtmerrie. Josip's naturalisatie en de aandacht die hij in de pers krijgt als de redder des vaderlands, valt niet bij iedereen in goede aarde. Enkele collega Rode Duivels, met Marc Wilmots op kop, vragen zich openlijk af waar al die naturalisaties voor nodig zijn. Belga Sport bezocht Josip en zijn vrouw Irena bij hen thuis in Kroatië. Voor het eerst vertellen zij hun verhaal. Waarom ze ervoor kozen om de Belgische nationaliteit aan te vragen.

Juli 1998: de renners in de Tour de France zetten de voet aan de grond. Bijna definitief. Nooit eerder hing de toekomst van La Grande Boucle zo aan een zijden draadje. Nooit eerder heeft Tourbaas Jean-Marie Leblanc zo moeten vechten voor het voortbestaan van zijn Ronde. En dat allemaal als gevolg van wat aanvankelijk een fait divers leek: de aanhouding van de Belgische Festina-verzorger Willy Voet aan de Frans-Belgische grens.

Luik-Bastenaken-Luik van 1980 is wellicht de meest dramatische voorjaarsklassieker aller tijden. Toen de renners 's morgens uit Luik vertrokken, leek er weinig aan de hand: er vielen wat regendruppels uit de grijze lucht en de matige noordoostenwind trok aan. Tot het weer na dertig kilometer dramatisch omsloeg en Luik-Bastenaken-Luik de allure van een overlevingstocht kreeg. Bernard Hinault, de uitgesproken patron van het peloton, greep de buitengewone omstandigheden (sneeuw, gure zijwind) aan om zich de legende in te rijden. Luik-Bastenaken-Luik was voor Hinault nog maar de aanhef van wat een memorabel seizoen moest worden. Hij wou niet alleen in één jaar Giro en Tour winnen, maar zich in eigen land ook tot wereldkampioen laten kronen. Aangezien Hinault zich nog nooit op zelfoverschatting had laten betrappen, kon de tegenstand niet anders dan berusten.

In zijn drang om Europa te veroveren wendt Anderlecht midden jaren zestig de blik richting het Noorden van Nederland. Jan Mulder, de midvoor van de Winschoter Voetbal Vereniging, wordt in geen tijd de favoriete voetballer van de Brusselse elite. Mulder paart kracht aan efficiëntie, maar maakt ook naam buiten de muren van het Astridpark. Hij is de favoriete voetballer van Jacky Dupont, de koning van de Brusselse nacht. Aan de hand van Dupont ontdekt hij de pleisterplekken van de decadente beau monde. Mulder vergaapt zich aan de nieuwe heerlijke wereld die voor hem opengaat - die van Ilie Nastase, Claude François, Rudolf Nurejev en Jacky Ickx. Mulder, een levenslange voetballer, wordt er schrijver. Veertig jaar na zijn grote avontuur is duidelijk dat je Mulder wel uit Brussel kunt halen, maar Brussel niet uit Mulder.

In 1999 overblufte Frank Vandenbroucke zijn tegenstanders in quasi elke wedstrijd. Zo ook in de Ronde van Spanje. En de prins van het peloton koos zijn afspraken met de geschiedenis met zorg uit. De wereldberoemde stadsmuren van Avila inspireerden Vandenbroucke tot een aanval zonder weerga, Roberto Heras en Jan Ullrich in vertwijfeling achterlatend. Weinigen wisten toen wat zijn ware drijfveer was: het hart van Sarah Pinacci stormenderhand veroveren.